تعداد ورزشکارانی که پس از بازنشستگی از مشکلات مربوط به تماس‌های موسوم به ضربه مغزی رنج می‌برند، بسیار زیاد است، همچنین مطالعاتی که خطر آنها را نشان می‌دهد، بسیار زیاد است. پس بیایید ببینیم این چیست و عواقب آن چیست.
ضربه مغزی در ورزش، چرا مشکل است
ورزش در حال تغییر است، با سرعت بسیار بالا، و مشکل ضربه مغزی در ورزشمتاسفانه در این تغییر نقشی را ایفا می کند که اصلاً فرعی نیست. خطرات چیزی که در اصطلاح پزشکی به آن ضربه مغزی می گویند، در واقع به طور فزاینده ای در بیشتر رشته های ورزشی بیشتر مورد علاقه علاقه مندان است.
ضربه مغزی یک آسیب مغزی تروماتیک است که به دنبال ضربه ای به سر رخ می دهد. عواقب این ضایعه را مغز می بیند و این مهم ترین نکته، عمل الف است تغییر عملکردی در ساختار عملیاتی آن. بنابراین، ساختار مغز تغییر نمی کند، اما در صورت ضربات بسیار قوی، مغز به نوعی زخمی می شود، مانند زخمی که پس از بریدگی عمیق تر روی پوست باقی می ماند.
ضربه مغزی در ورزش
درست مانند یک زخم، این ضربات نیز اگر به موقع و از طریق یک پروتکل پزشکی خاص جدا و مدیریت شوند، بدون برجای گذاشتن اثرات طولانی مدت قابل درمان هستند. با این حال، زمانی که ثابت می شوند و حتی از نظر پزشکی نیز رعایت نمی شوند، متفاوت است. می تواند به بیماری های طولانی مدت تبدیل شود، که بر عملکرد کلی مغز تأثیر می گذارد. علائم واضح و فوری ضربه مغزی بسیار واضح است، در این میان ما از دست دادن هوشیاری، بی‌حسی واضح، مشکلات در راه رفتن و هماهنگی را می‌یابیم.
در دهه 1990، به ویژه در راگبی و بوکس، تنها ضربه هایی که منجر به غش یا (یا همزمان) از دست دادن حافظه می شد، به عنوان ضربه مغزی طبقه بندی می شدند. امروز اما تقریباً سی معیار وجود دارد و شامل علائمی است که تا چند سال پیش اصلاً در نظر گرفته نمی شد، مانند تحریک پذیری، حالت تهوع، ناتوانی در تمرکز و تغییر در ضربان قلب.
اگرچه بحث در دنیای فعالیت های ورزشی هنوز به عمقی نرسیده است که برای رفع قطعی این مشکل لازم باشد، حداقل این است. شروع به صحبت در مورد یک پدیده که در حال حاضر، و مهمتر از آن در آینده ای نه چندان دور، دارای و می تواند داشته باشد تاثیر زیادی بر زندگی ورزشکاران حرفه ای دارد.
تغییرات در قوانین، سرمایه‌گذاری در تحقیقات، توجه به استفاده از فناوری‌های پیشرفته، طراحی شده برای محدود کردن نسبت آسیب‌های سر، همگی عناصر حیاتی بحثی هستند که باید به طور فزاینده‌ای در بین فدراسیون‌های ورزشی به اولویت تبدیل شوند.
در واقع، برای مدت طولانی ضربه مغزی در ورزش دست کم گرفته شده است، و همبستگی آشکار بین پنهان شده است ضربات سر ورزشکاران و آسیب های مغزی دراز مدت، اکنون به طور گسترده توسط ده ها مطالعه به رسمیت شناخته شده است.
این ورزشکاران هستند (با توجه به اینکه مربوط به سلامتی آنها است) که پرده سکوت را در پس آثار ضربه مغزی پاره کرده اند و آنها هستند که نه تنها در حل مشکل نقش تعیین کننده ای دارند. بلکه در رشته ها را متحول کند که در آن ورزشکاران بیشتر در معرض آسیب های احتمالی مغزی قرار می گیرند.
خطر دست کم گرفتن ضربه مغزی
لازم است منابع بیشتری به تحقیق اختصاص داده شود تا با جزئیات بیشتری بررسی شود که چگونه بیماری های مغزی، مانند انسفالوپاتی تروماتیک مزمناز حوادث خشونت آمیز تصادفی در طول فعالیت ورزشی ایجاد می شود.
علاوه بر این، دانشمندان به دنبال راهی برای توسعه نوعی از آزمایش خون مغزآزمایشی که به اسکن مغز اجازه می دهد تا وجود ضربه مغزی را تأیید کند: انتظار می رود این نتیجه ظرف چند سال به دست آید.
مشکل اصلی ضربه مغزی در ورزش در واقع پرهیز از آنها و همچنین شناخت آنها است، با توجه به اینکه مغز یک عضو بسیار آسیب پذیر است و ظریف که به راحتی آسیب می بیند. متأسفانه ضربه‌ها می‌تواند باعث آسیب‌هایی شود که گاهی تا زمان کالبد شکافی نمی‌توان عمق آن را تأیید کرد و متأسفانه چندین مورد غم‌انگیز از ورزشکارانی وجود دارد که در مدت کوتاهی پس از بازنشستگی به بیماری‌های مغزی مبتلا می‌شوند، بیماری‌هایی که منجر به مرگ آنها می‌شود.
مقالات علمی متعددی ارتباطی بین چند ضربه مغزی و یک مورد پیدا کرده اند احتمال زوال شناختی بیشتر است، خطر اضطراب و صرع و همچنین ابتلا به بیماری هایی مانند زوال عقل پیری، بیماری پارکینسون و ALS را افزایش می دهد. شناخته شده ترین نمونه ورزشکاری که به دلیل ضربات، مجبور به مبارزه با بیماری مغزی شد، بهترین بوکسور تمام دوران، محمد علی است.
به همین دلیل، به طور خلاصه، ورزش هایی مانند بوکس، راگبی، هاکی روی یخ و حتی فوتبال (ما به محدود کردن هدرها فکر می کنیم) باید خود را تجدید کنند و قوانین و پروتکل های جدیدی پیدا کنند که ایمنی ورزشکاران را بدون هیچ اما و اگری حفظ کند.
